Backcountry Rondane startte op zaterdag 4 maart. In alle vroegte vertrokken de Nederlanders vanaf schiphol. Nadat de pulka was omgepakt (en de 5 kg overgewicht was verplaatst naar andere tassen) konden we door. Dit zou toch een lichte-bepakkingsreis worden?
Een internationaal reisgezelschap
Op Oslo troffen we onze Belgische reisgenoot en mochten we ons dus een internationaal reisgezelschap noemen. Met een comfortabele bus transfer stonden we tegen 18:00 uur in Høvringen. Precies op tijd om aan te schuiven bij het 3-gangen diner. Dat het een culinaire Backcountry Rondane reis zou worden hoopten we wel, maar pas aan tafel beseften we hoe culinair…
Foto: Kees Drijfholt
De eerste Backcountry meters
Dag 1 in het gebied begon na een lange nacht, (of stonden we gewoon te lang onder de douche), ieder op de 2persoons-kamer! Voor het ontbijt moesten we iets langer uittrekken dan gepland (moeilijk kiezen tussen alle kaassoorten, broodsoorten, belegsoorten, ei , yoghurt etc.). Menig hotel in de alpen kan hier niet aan tippen.
Foto: Kees Drijfholt
Goede bodem voor de in-ski-dag, een mooie toerlanglauftocht met een aantal oefeningen en de eerste Backcountry meters. Harde wind kon niemand deren, we voelden ons meteen helemaal in ons element. Afdalen ging soepel, net als de spitzenkeren en het opstaan ;) Bij een populaire (voor Noorse begrippen) berghut lunchten we met wafels of een taartje. Ondertussen genietend van het uitzicht over het dal. Mooie plek, de Dovrehytta.
Met een echt langlaufparcours vervolgden we onze weg terug. Precies op tijd voor de sauna in de Høvringen Fjellstrue. Rozig begonnen we aan het, wederom Fan-tas-tische avondeten. Had ik al gezegd hoeveel gangen dat had?? Calorieën stapelen voor de tocht die maandag op het programma staat (Oostwaards naar Rondvassbu).
Foto: Kees Drijfholt
Inspannende tweede dag
Een flitse langlauftocht, en dat al op dag 2! Maar liefst 22 kilometer stond er op de teller toen we ’s avonds de Rondvassbu inrolden. De klim kregen we meteen aan het begin voor onze kiezen, maar iedereen wilde zonder stijgvellen boven komen. Dus met een mix van zig-zag bochten en wat visgraten trokken we even door. De beloning zat in de afdaling ook in de snelle koffie bij de authentieke Smøsjoseter hut. Toch moesten we snel weer door, want er lagen nog wat km’s voor ons!
Opgewarmd stoomden we door naar de Peer Gynt Hytte, waar we de eerste zelf meegebrachte lunch opaten. Kees groef een bankje (uit de wind) uit en zo zaten we heerlijk aan de keks met beleg. Haha! Is dat echt appelstroop? En ansjovis? Wow! Daar kunnen we het volgende stuk wel weer op doen. Al snel verlieten we de loipesporen en trokken we ons eigen spoor. Dit was de echte Backcountry beleving: diepe sneeuw, stilte en magnifieke uitzichten.
Foto: Kees Drijfholt
Kilometers lang trokken we zo verder en zo bereikten we zeer voldaan de hut. Luxe van weinig gasten, maar wel heerlijk, klassiek, Noors eten. Blijkbaar was het een inspannende dag: om 21 uur lag iedereen onder zeil. Dat leidde wel tot de eerste nachtelijke toiletbezoeken, waar we eerst voor naar buiten moesten. Zo gaat dat in de berghut, sterren kijken op weg naar het toilet ;)
Foto: Kees Drijfholt
Een échte toerskidag
Dinsdag was “de dagtocht-dag” van Backcountry Rondane. Onder strakblauwe hemel trokken we met lichte dagtasjes naar een plateau, waar we ver van de bewoonde wereld een ware toer-skidag beleefden. Klimmen, klimmen, klimmen, een mooie rustige plek opzoeken (de hele dag geen andere mensen gezien), lunchen in de felle zon en daarna dalwaarts, met zelfs nog een extra ommetje erbij omdat het zo mooi was! De afdaling was eigenlijk een beloning voor wat we de ochtend geklommen hadden, maar eigenlijk moet je dat gevoel gewoon meemaken om dat te geloven!
Foto: Kees Drijfholt
Op en top genieten
Woensdag/Donderdag stond er een toerlanglauftocht gepland met overnachting in een onbemande hut Bjornhollia. We konden die woensdag in rust vertrekken, de tocht via het Illmanndalen was ongeveer 12km, met een dalende tendens. Elise had meteen de smaak te pakken en zette de vaart er goed in. De enige stijgende meters van de dag trapte zij een spoortje waar wij doorheen konden. Tussen de imposante wanden was het op en top genieten.
Foto: Kees Drijfholt
Langzaam trokken we het rivierdal in en moesten we opeens al onze manoeuvreer-kunsten inzetten: we wilden niet in de stromende beek of tegen de berkjes aankomen. Een verrassend klimmetje (ski’s af!) was de laatste hobbel naar Bjornhollia, waar we warm en hartelijk werden verwelkomd door 3 Deense jongens.
Lunchen in de warme hut en onze “eigen”, 4-persoons kamer, inrichten! Kees had die goed geclaimd bij binnenkomst. Bjornhollia is een zelfvoorzieningshut in deze tijd van het jaar, dus we hadden ons eigen eten mee. Pas na sneeuw smelten konden we daar iets mee. En naar de wc? Dan moest je je langlaufschoenen weer aan en een wandelingetje maken. Het Noorse huttenleven! ’s Avonds stookten we het “gezellig warm”. Als je aankomt realiseer je je gewoon niet hoe snel zo’n hutje warm wordt.
Foto: Kees Drijfholt
De koninginnen-etappe
Donderdag vertrokken we vroeg, want we hadden een lange tocht met veel hoogtemeters voor de boeg. Half 9 op de toerlanglaufski's en vellen onder vanaf het begin. Els zat in mijn kielzog en samen trokken we door een forse wind en over een kaal gewaaide fjell. Een totaal andere beleving! De zomerroute was zelfs zichtbaar. Op dat moment wisten we wel dat het dé koninginnen-etappe van Backcountry Rondane zou worden. In hoeverre dat ook zo was, voelden we dat pas op de kilometers traverseren door het dal.
Foto: Kees Drijfholt
Loeizware sneeuw dus het was echt bikkelen. “Hebben we echt pas 8km gehad?” Oei…. Gelukkig werd na de lunch de sneeuw beter en het dal mooier, en zo trokken we met zijn vieren stug door naar boven. Kopje thee op de pas en eindelijk vellen af! Joehoe!
Afdalen tussen de bergen van het Rondane massief. Onbeschrijflijk mooi om het stuk door een smal rivierdalletje af te dalen. Eenmaal beneden weten we: precies voor het avondeten rollen we de hut Rondvassbu binnen! En ondanks de zware inspanningen van de langlauftocht kon iedereen nog genieten van de bevroren watervallen waar we langskwamen.
Foto: Els Verhaegen
Het eten en bier smaakte goed! Deze tocht staat in ons geheugen gegrift! Is het morgen echt al de laatste dag? Dan gaan we toch zeker niet rechtstreeks naar Mysuseter? Nee, deze bikkels wilden nog een “ommetje”, dus: zo gezegd, zo gedaan. Van 16 werden het 18 en zelfs bijna 20 kilometers, met een surprise stukje klimmen en dalen op het eind. Heel vreemd was het om de rust van de imposante bergen achter ons te laten en de wereld van het hotelbestaan te betreden. Voldaan en blij!
Een betere primeur van Backcountry Rondane had Saar zich niet kunnen wensen! Dank aan Els, Kees en Elise die de tocht onvergetelijk hebben gemaakt! Wat gaan we volgend jaar doen?
Foto: Kees Drijfholt
